swain1e.fotkoblog.pl

Nie mam rozbitej rodziny. Mój ojciec nie pije, nie pali, matka jest nauczycielką. Brat jest normalnym siedmiolatkiem pochłoniętym muzyką i grami komputerowymi. Gdzieś w tych okolicach wszyscy zgodnie twierdzą, że muszę mieć w domu raj na ziemii, bo rodzice tacy "oh i ah", no i sosunkowo jeszcze młodzi.

A ja nie mam ochoty w tym domu siedzieć. Ojciec mnie nie lubi, każdego dnia przypomina mi swoją postawą jak bardzo zależy mu na tym, żeby mnie udupić. A matka staje po jego stronie, po czym wymaga ode mnie, żebym ją i jego szanowała. Ale nie. Po tych wszystkich latach, w ciągu których czułam się jak ktoś gorszy, jak ktoś niechciany - mam dość.

W szkole czuję się lepiej niż we własnym domu. Ale nie, przepraszam - to jest "ich dom, bo oni go kupili, a nie ja". Każdego dnia opóźniam powrót do maximum. Bo wizyta u dziadków, bo fakultety, bo spacer, bo koleżanki, bo koledzy, bo ładna pogoda. Cokolwiek.

I cały czas mam w głowie tamten dzień, kiedy powiedział, że mnie nie akceptuje, bo jestem głupia. To zabolało. Więc jak mam go szanować..?